مقایسه تصویرسازی ورزشی ورزشکاران با اختلال های جسمی حرکتی، شنوائی و بینائی

هدف: شناخت ساختار، کاربرد و سودمندی های مهارت های روانی (از جمله تصویرسازی) برای ورزشکاران معلول، به آنها این امکان را می دهد که عملکرد خود را ارتقا دهند و ورزش برایشان خوشایندتر شود. پژوهش حاضر، تصویرسازی ورزشی ورزشکاران با اختلال های جسمی حرکتی، شنوائی و بینائی را مقایسه می کند. روش بررسی: روش بررسی علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ورزشکاران با اختلال جسمی حرکتی، شنوائی و بینائی بودند که تعداد ۹۷ نفر به روش غیرتصادفی در دسترس از شهر ارومیه انتخاب شدند. ابزار به کار رفته شامل پرسشنامه اطلاعات فردی و پرسشنامه تصویرسازی ورزشی (siq) با ۳۰ آیتم بود که ۳۰ بازنمائی متفاوت از ۵ کارکرد تصویرسازی را نشان می داد. برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با اختلال های جسمی حرکتی و شنوائی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت (۰٫۰۵>p). تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با اختلال های جسمی حرکتی و شنوائی به صورت معناداری بالاتر از ورزشکاران با اختلال بینائی بود (۰٫۰۵>p). تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با تحصیلات دانشگاهی به طور معنی داری بالاتر از همتایان با تحصیلات کمتر از دیپلم بود (۰٫۰۵>p). همچنین تصویر سازی ورزشی، ورزشکاران با شدت های مختلف آسیب تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت (۰٫۰۵>p). نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت تصویرسازی برای کلیه ورزشکاران با اختلال های حسی و حرکتی بصورت گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. البته باید بر بهبود مهارت تصویرسازی در ورزشکاران با اختلال بینائی تاکید گردد. همچنین باید به ارتقاء تحصیلات ورزشکاران دارای اختلال نیز تاکید گردد.